İş seyahatinden gece yarısı döndüğümde aşırı gök gürültüsü ve yıldırımdan korkan çocuklarım annelerinin koynuna girmişlerdi, ben de o gece mecburen salondaki kanepede iki büklüm yattım, ertesi sabah iki çocuğumu karşıma aldım “Annenizin yanında yatmanız güzel de” dedim, “Tekrar olmasın, ben uyuyamadım.” Birkaç hafta sonra tekrar bir iş seyahatinden döndüğümde çocuklar ve karım havaalanına beni karşılamaya gelmişlerdi, çıkış kapısında göründüğümde oğlum yolcu bekleyen kalabalığı yarıp bana doğru koştu, “Babaa” dedi bağırarak, “Sen yokken bu sefer annemle hiç kimse yatmadı!” Yolcu karşılama salonu birden çok sessizleşiverdi..
Vatan Gazetesi, Can Ataklı, 04.12.2011 Pazar